In zijn werk streeft Niko de Wit naar een optimale helderheid in vorm, opbouw en materiaalgebruik. Hij gaat hierbij uit van betrekkelijk eenvoudige vormen waarop hij een eenduidige handeling toepast, zodat het scheppingsproces 'afleesbaar' blijft in het uiteindelijke beeld.Pas wanneer wanneer men de samenhang tussen de verschillende elementen probeert te 'analyseren' blijkt dat de toeschouwer op een subtiele manier op het verkeerde been wordt gezet. De elementen roepen elkaar op en versterken elkaar, maar lijken elkaar ook tegen te spreken. Zo brengt het ogenschijnlijk heldere beeld een intrigerende desorientatie bij de toeschouwer teweeg.
Tekst: Floor Baselier |
