Het schilderij als innerlijk beeld
Toon Laurense (1958) is een schilder die het geheim van de verf eer aandoet. Ieder schilderij dat hij maakt biedt opnieuw inzicht in waartoe de verbeelding met verf in staat is. Hij doet dat in directe wisselwerking met de materie: de mens en de verf.
In het verleden maakte hij schilderijen die als constructie waren berekend. Inmiddels heeft hij die methode verlaten door te vertrouwen op zijn natuurlijke staat: zijn lichaam, geest en intuïtie in verhouding tot het doek. Het is als een taal zonder hulpwerkwoorden, muziek zonder sleutel en maat. Het komt op uit het niets.
Ieder schilderij doet zich gelden als het bewijs van een innerlijke beleving die niet kan worden uitgelegd. Het schilderij is er de verbeelding van die verder niet verklaard kan worden. Het beeld dat is gemaakt ziet er vaak direct en helder uit en de manier waarop het tot stand komt is een proces van gestaag en geconcentreerd werken. Ieder stukje van het schilderij dat je nader bekijkt, toont aan dat het complexe werken zijn. Het bestaat uit meerdere lagen, een veelheid van kleuren en uit tal van technieken waarmee de verf is opgebracht, uit elkaar getrokken, omgevouwen, opgerold, uiteengeveegd. Het fundamentele van de schilderkunst is hier uitgegroeid tot een virtuositeit die varieert van feestelijk plezier tot bedachtzame ernst, en altijd in opperste aandacht ervaren.
Het zijn schilderijen van een alomvattende zintuiglijkheid.
|
