 |
 |
| wil van dusseldorp |
Studio van Dusseldorp heet de galerie op een steenworp afstand van Museum De Pont, die Wil van Dusseldorp (Medan, Indonesië, 1936) sinds twaalf jaar samen met zijn vrouw runt. De naam herinnert aan de tijd dat hij beroepsfotograaf was en de benedenverdieping van het woonhuis aan het Wilhelminapark in gebruik was als fotostudio. Van Dusseldorp was gespecialiseerd in architectuurfotografie en technische foto’s, die hij veelal in opdracht maakte. Daarnaast fotografeerde hij vaak werk van beeldend kunstenaars. De tentoonstelling in de projectzaal toont nog een andere facet van zijn fotografie. De expositie is gewijd aan een serie foto’s die zijn ontstaan in Saillac, een klein plattelandsdorpje in het departement Lot.
Begin jaren ‘70 kozen Van Dusseldorp en zijn vrouw deze streek in het zuidwesten van Frankrijk als vaste zomerverblijfplaats. In de afgelopen decennia waren zij er getuige van de ingrijpende veranderingen, die zich ook daar op het platteland voltrokken. Wat begon als een aantal incidentele foto’s, groeide in de loop van twintig jaar uit tot een samenhangende reeks over een cultuur die nu tot het verleden behoort. De serie vormt een tweeluik. Er zijn de portretten in zwart-wit, die Van Dusseldorp begin jaren ‘70 maakte van de weinige bewoners die het dorpje telde: van boer Raymond Conte met zijn schaap op de dorpel van de stal, van elektricien Menard met een warrige bos draden in de hand en van de oude Monsieur Castelnaud, die krom liep van de reuma. De haarscherpe foto’s zijn in een contrastrijk zwart-wit. Geen detail ontsnapt aan de aandacht, tot en met de structuur van het groezelige onderhemd van Monsieur Fernand.
Daarnaast is er een reeks kleurenfoto’s uit de jaren tachtig toen verdere ontvolking van de toch al dunbevolkte streek het einde betekende van het traditionele boerenbedrijf. Van Dusseldorp heeft de stille getuigen daarvan vastgelegd in foto’s van een stuk wand in een boerenschuur of een verloren hoekje op een erf. Tegen een buitenmuur rust een oud, houten wagenwiel, half overwoekerd door opschietend gras. Een verzameling in onbruik geraakte gereedschappen en materialen onder een afdakje moet daar in een periode van vele decennia zijn opgetast: je weet immers nooit of iets nog van pas kan komen. Op de foto’s zijn de tekenen van deze, voor het boerenleven zo kenmerkende schaarstecultuur met grote aandacht in beeld gebracht en komt de verscheidenheid aan vormen en materialen prachtig naar voren. Soms is een enkel detail al genoeg voor een veelzeggend beeld. Door de zorgvuldige beelduitsnede van een verweerde muur zijn een gebogen stuk metaaldraad en een houten dissel onderdeel geworden van een abstracte compositie. Net als de schrijver John Berger in zijn cyclus Into their Labours en Raymond Depardon in zijn filmtrilogie Profils paysans heeft Van Dusseldorp met zijn serie een klein monument opgericht voor een manier van leven die voorgoed voorbij is.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
